اشعار

بین میدان قـاسم است یا مـاه تابان آمده؟           سیـزده سـاله تـریـن پـیـرِ جـوانـان آمـده
بس که با هیبت رسیده من نفهـمیدم دگر           یک تـنـه او آمـده یـا کـل گـردان آمـده؟!

آن قدَر شوق پریدن در دلش دارد که او           بند کـفـشـش را نبسته سـوی میـدان آمده
تا که خواند: "إن تنکرونی فأنا ابن المجتبی"           پـیـرمـردان جـمـل گـفـتـند: طـوفان آمده
هرکسی که تن به تن جنگید با او گفته‌اند           بین میدان، عمرِ ننـگـیـنـش به پایان آمده
دوره‌اش کردند و هر کس سنگ در دامان گرفت           نیزه ای خورد و به لب هایش عموجان آمده
شاخِ شمشادِ حرم در هم شکست آیینه‌اش           تا که سویش جای نقل از سنگ باران آمده
پیکرش را بس که بر روی زمین چرخانده‌اند           خارها بر روی هر زخمش فراوان آمده
دست و پا که می‌زند حالِ عمو بد می‌شود           بعدِ اکـبر غـصه‌اش حالا دو چندان آمده
قاسم است اما به دست گرگ ها قسمت شده           آیه‌هـایش کم شده... تحـریفِ قـرآن آمده

ای گـل ریحـان بُـستـان حـسن           قاسمی و روح و ریحان حسن

سرو، مات از قامت دلجوی تو           ماه، حـیران شد ز ماه روی تو

روی تـو آئـیـنـۀ حُـسن حَـسـن           لالـۀ زیـبــای آن زیـبـا چــمـن

نوجـوانی و به پـیران رهبری           رهـبـری آزاده و روشـنگـری

ای دلت پُر زآب و تاب معرفت           تـشنـگـان را داده آب معـرفت

تا چـراغ عـاشـقـی افـروخـتـی           عشق بازان را تو عشق آموختی

ای ز نور کبریا روشن ضمیر           سینه‌ات روشن شد از مهری منیر

ای به روز امتحـان مرد عمل           وی شهادت را تو احلی من عسل

تاشهادت را تو کردی انتخـاب           ماند حسرت بر دل از لعل تو آب

ای لبِ خشک تو رشک سلسبیل           آفرین گـفته به رزمت جبرئیل

ای زصهبای شهادت مست مست           وی پدر را داده در طفلی ز دست

از وصال روی تو خـون خـدا           یـاد می کرد از جـمـال مجـتبی

ای حسین ومجتبی را نور عین           تا شنـید آوای دردت را حـسین

گـفت لبیک ای عـموجان آمدم           بـهـر دیــدارت شـتـابـان آمــدم

آمــدم ای نــور چـشـمـان تـرم           یـــادگـــار یـــادگــار مــــادرم

ای زخونت گشته صحرا لاله گون           دست وپا کمتر بزن درخاک و خون

گریم و نالم براین عـمـر کمت           سخت می‌سوزم ز سوز ماتمت

ازچه غم غرق ملالت کرده است           سمّ اسبان پـایـمالت کرده است

دوست دارم همچو گل بویت کنم           غرق بوسه روی نیکـویت کنم

اشک می‌گـیـرد ره چـشم مـرا           چون روم بی تو بسوی خیمه‌ها

جسم پاکت را به خیمه می‌برم           مـی‌گـذارم در کــنــار اکـبــرم

از فـروغ حُسن نـورانی شدی           در منای عـشق قـربـانی شدی

زد شرر این غم دل وجان مرا           ای وفائی گریه کن زین ماجرا

بر لـبـت غـیـر ثـنـا گـفـتن معبود نبود            در صـدای تو بجـز نغـمـۀ داوود نبود
راه افتادی و من پشت سرت می‌گـفتم            یـادگـار حـسنـم رفـتـن تو زود نـبود؟

سر زدم خیـمه به خیمه ولی اندازۀ تو            هرچه گشتم بخدا یک زره و خوود نبود
وسط معـرکـه تا خـاک به پا شد گـفتم            اینکه افتاد زمین قاسم من بود؟! نبود؟!
خس خس سینۀ تو روضۀ مادر میخواند            کـاش راه نـفـست اینهمه مسـدود نبود
کفنت پیرهنت گشته و شکرش باقی است            قـاتـلت در طلب پیـرهـن و سـود نبود
قد و بالای تو را شکل عمویت کردند            اربـاً اربـا شده هم اینهمه مفـقـود نبود

چگونه جـسم تو را تابه خـیمه‌ها ببرم            تو تـکّـه تکـه‌ای بـاید جـدا جـدا بـبـرم

نـشـسـتـه‌ام به کـنـار تـن تو مـی‌گـریم            به فکر رفته‌ام آخـر چسان تو را ببرم

مرا که داغ علی‌اکبرم زمین زده است            نمی‌شود که تـنت را به روی پـا ببرم

اگرچه نیست به دوشم ولی اگرهم بود            نمی‌شد این بـدنـت را روی عـبا ببـرم

برای اینکه دگر خردتر از این نشوی            تن شکسته‌ات از زیر دست و پا ببرم

یتـیـم بـودی و این‌ها نـوازشت کـردند            به زودی این خبرت را به مجتبی ببرم

اعـجـاز مجـتـبـایـی و آقـا شـدی ولـی            خود کوه طور هستی و موسی شدی ولی
عـمّه به قـد و قـامت تو فـخـر می‌کـند            شاگرد دست حضرت سقـا شدی ولی

جـای زره کـفـن به تنت کرد تا عـمو            رفتی به سوی لشکر و تنها شدی ولی
سنـگـی شکـست آیـنـۀ غـیـرت تـو را            ای دل شکسته حضرت طاها شدی ولی
دستی شبـیه نیزه تو را کرد واژگـون            از روی خـاک با مـددی پا شدی ولی
جام عسل ز دست تو افتاد و خورد شد            اسباب اشک زینب کـبـری شدی ولی
در زیر دست و پا بدنت بی حصار ماند            قـامت کـشـیـده‌ای و مـعـمّـا شدی ولی
راه نفس به سیـنه‌ات از درد بسته شد            بالا سرت عمو رسیده و احیا شدی ولی
احلی من العسل ز لبانت چکـیده است            بیهـوده نیست این همه زیبا شدی ولی
اینجا مدیـنه نیـست که پهلـو گرفـته‌ای            ارث مدینه! حضرت زهرا شدی ولی
رفتی و داغ فـاطمه شد زنده در حـرم            زینب دوبـاره ناله زد ای وای مـادرم

پشت خـیـمه قـدم‌زنـان به دعـا            داشـت بـا درگــه خــدا نـجــوا
ای خـدا عـاشـق عـمـو هـستـم            تو خودت راضی‌اش کن از دستم

چــــارۀ درد را نـــمــی‌دانــــم            او غریب است من که می‌دانم
تـو اگـر بــر دلـش بـیــنـدازی            او به جـانبـازی‌ام شود راضی
غــیــر تــو یــاوری نــدارد او            در حـــرم اکــبــری نــدارد او
بـه نـفـس‌هـای عـمـه‌ام زیـنـب            یک‌تـنـه یـاری‌اش کـنم یا رب
من در این حرب‌گـاه می‌جنگم            بــا تــمــام سـپــاه مـی‌جـنــگـم
بـر لـبـم بـهـتـریـن غـزل دارم            جـام شیرین‌تر از عـسـل دارم
من کـه شـاگـرد رزم بَـدرِیـنَـم            پـســر مـجـتـبــای صــفّــیــنــم
سـبـط حـیـدر ز نسل زهـرایـم            حــسـن مـجــتــبـای ایـنـجــایـم
دیـده‌ام دوره‌هـای بس حـساس            شـیـوۀ جـنـگـیِ عـمـو عـبـاس
در کـلاس عـمو حسیـن اصلاً            نیست شـاگـرد اوّلـی چون من
دیــــده‌ام دورۀ شـجــاعــت را            خـوب آمــوخـتــم اطـاعـت را
در کــلاس عــلـیِّ اکـبــر هــم            دورۀ بـــنــدگــی نـــدیــدم کــم
من گل سرخ و سبز این چمنم            بـا حـسـیـن و سـلالـۀ حـسـنــم
قـاسـم بن الـحـسـن تـمـنـا کرد            اذن میدان گرفت و پر وا کرد
کـفـنی بر تـنـش عـمو پـوشاند            و نـقـابـی به روی او پـوشـاند
پــارۀ مــاه سـوی مـیــدان شـد            لـرزه‌ای در سـپـاه عـدوان شد
ای عجب هیئتی عجـب کـفـنی            هیبـتش هـاشمی، قَـدَش حسنی
وَ أنـابن الحـسـن که افـشـا شـد            لـشـگـر کـوفـه در تـمـاشـا شد
نـوجـوان و به لـشـگـر افـتادن            بـا یــلان عـــرب در افــتــادن
هرکه از هر طرف تهاجم کرد            لاجرم دست و پای خود گم کرد
رزم جانانه‌اش که غـوغا کرد            کـیـنـه‌های مدیـنـه سر وا کرد
دور تــا دور او گـــره افــتــاد            در مـیــان مــحـاصــره افـتــاد
دشمن از هر طرف که راهش بست            زیر نعـل ستـور سینه شکست
نــالـۀ او بــلــنــد شـد: عــمّــاه            بـه حـــرم مـی‌رسـیـد وا اُمــاه

چه خوش است رنج و محنت به ره وفا کشیدن           چه خوش است ناز جانان همه را به جان خریدن

چه خوش است جان سپاری به قدوم چون تو یاری           به منای کـربلای تو شها به خون تپـیدن

چه غمی ز بی پناهی به حضور چون تو شاهی           که خوش آیـدم به راه تو شها بلا کشیدن

چه شود اگر عموجان بروم به سوی میدان           که خوش است از تو فرمان و زمن به سر دویدن

چو غزال مجتبی شد ز میان خیمه بیرون           بـشتـاب از پـی آمـد شه دین برای دیـدن

چه عمو! چه نوجوانی! چه گلی چه باغبانی           به حسن صبا خبر ده که چه جای آرمیدن

بشکافت کوفیان را صف و زد به قلب لشکر           چه خوش است از غزالی همۀ گرگها رمیدن

زند آتـشم به هـر دم، غـم شاهـزاده قاسم           بنگر به دست گلچین گل نوشکفته چیدن

از خون به دستِ خویش حنا می كِشم بیا            هـر لحظــه انتظارِ تو را می كِــشم بیا

در حجله پیشِ پــایِ تو پا می كِـشم بیا            چه حســرتی برایِ عبــا می كِشم بیــا

دور و بـرم بـدونِ تو آشــوب می شود

گــلــزارِ تشنۀ تو لگـد كــوب می شود

معــنـا نــداشت با تو یتیمی بــرای من            از بسكه داشتــی همه گونه هــوایِ من

دیگر نمانده جوهـره ای در صدایِ من            شن های داغ پُــر شده از ردِّ پـایِ من

تــنهــائـیـت در آتشِ آهــم مقــیــم كرد

دیــدی مرا دچــارِ بــلائی عظیــم كرد

تغـییر كــرده شكــلِ سَــرم، زودتر بیا            سر نیــزه رفت تا جگــرم، زودتـر بیا

در معرضِ دو چــشمِ تــرم زودتر بیا            شد تكّه تكّــه بــال و پــرم زودتــر بیا

تا قــابــلِ شنــاخــتــنــم، از حــرم بـیا

تا جــان نــداده از غم من مــادرم بیــا

سر نیــزه نقشِ پیـرهنم بد كشیده است            رویِ هِجا هِجــای تنم مَـدّ كشیده است

گــلدسته ای حــوالیِ گـنبد كشیده است            مژده بده، یتیــمِ حسن قــدّ كشیده است

این لشكـر ســواره مرا دوره كرده اند

تنها به یـك اشــاره مرا دوره كرده اند

قــدرِ دعــایِ هــر سحــرت را نداشتند            اصـلاً تحــمــلِ پــدرت را نــداشتــنــد

نه، چــشــمِ دیــدنِ پســرت را نـداشتند            از من تــوقــعِ سپــرت را نــداشتــنــد

بر خاكِ این كـویر مــرا پهن كرده اند

جایِ كمی حصیر مــرا پهـن كرده اند

در چنگِ ظلمِ چند نفر زخم خورده ام            حالا بیــا ببین چقــدر زخــم خورده ام

از دستِ قومِ تنگ نظر زخم خورده ام            خیلی شبیهِ زخــمِ تَبَــر زخم خورده ام

جان می دهم كه باز بگیری ببر مــرا

حَظّ می كنم دوباره بخــوانی پسر مرا

لالـــۀ ســــرخ پـــرپـــرم قـــاســـم             سـیــزده ســالــه یــــاورم قـــاســـم

مــاه من بین چـگــونه در غــم تــو             ریــزد از دیــده اخــتــرم قـــاســـم

تــا تـــن پــــاره پــــاره ات دیــــدم             تــازه شــد داغ اکــبــــرم قـــاســـم

سخت بــاشد مــرا که همچـو تویی             جــان دهــد در بــرابــرم قـــاســـم

سخت تــر ایـنکــه در وداع حــرم             تشنــه لب رفـتی از بــرم قـــاســـم

من تــو را بــوده ام به جــای پــدر             تــو بــه جــای بــــرادرم قـــاســـم

آمــــدنــــد از بــــرای دیــــــدارت             پــــدر و جّــد و مــــادرم قـــاســـم

لب تو خشک و چشم من دریـاست             ایــن بــود داغ دیــگــــرم قـــاســـم

خیــز ای تشنـه لب بنــوش بنــوش             آب از دیــــــدۀ تـــــرم قـــــاســـــم

تــن پــاک تــو را تــک و تــنــهــا             بســوی خیــمـه می بــرم قـــاســـم

تن به خاک و سر تو همسفر است             در ره شــــام بــا ســــرم قـــاســـم

سوز «میثم» شراری از دل ماست             شــافعش روز محــشــرم قـــاســـم

آیــیــنــۀ مرد جــمــل آمــد بـه مـیــدان             یک شیــر دل مانند یــل آمـد به میـدان

با سیــزده جــام عســل آمـد به میــدان             ای لشگــر کــوفه اجــل آمد به میــدان

باید که قبــر خــویش را آمــاده سـازید

در دل جگــر دارید اگر بر او بتــازید

رفته به بابایش که این‌گونه شریف است             از نسل پـاک صاحب دین حنیف است

قاسم اگر چه قدّ و بالایش ظریف است             امّا خدایی او سپـاهی را حــریف است

گوید به او عمّــه: به بدخــواه تو لعنت

مــه‌ پــارۀ نجمه! به بـدخــواه تو لعنت

شــاگــرد رزم حضــرت عبـاس، قاسم             آمــد ولــی در هــیــبــت عبـاس، قاسم

در بــازوانش قــدرت عبــاس، قــاسـم             به‌ به که دارد غیــرت عبــاس، قــاسم

عـمّـامـۀ او را عمـویش با نمـک بست

مانند بابایش حسـن، تحـت‌الحنک بست

قــاســم حــریف تن به تـن دارد؟ ندارد             این نوجوان جـوشن به تن دارد؟ ندارد

چیــزی کـم از بابا حســن دارد؟ ندارد             اصـلاً مگــر دشمن زدن دارد؟ نــدارد

ازدی کجــا و شیــر میــدان خطــرها

قــاسم بُــوَد رزمنــدۀ نســل قــمــرهــا

وقت پریدن ناگهان بال و پرش ریخت             یک لشکری را ریخت آخر پیکرش ریخت

از میمنه تا میسره روی سرش ریخت             از روی زین افتاد قلب مادرش ریخت

مثــل مدینه کــوچـه ای را بــاز کردند

پرتــاب سنگ و نیزه را آغــاز کردند

چشمی که بسته ای به رخم وا نمی شود            یعــنی عــمــو بــرای تو بـابـا نمی شود

ای مهربان خیــمه، حــرم را نگــاه کن            عــمــه حــریف گریــۀ زنهــا نمی شود

تا جان نــداده مــادرت از جــا بلـند شو            زخــم جگــر به گـریه مــداوا نمی شود

باید مرا به سمت حــرم با خودت بری            من خــواستــم که پــا شوم اما نمی شود

باور نمیکنم چه به روزت رسیده است            اینقــدر تکه سنگ که یکجــا نمـی شود

بی تو عمــو اسیــر تماشــا شده بـبـیـن

قــدت شبـیـه قــامت سـقـا شــده بـبـیـن

مثل دلــم تمــام تـنـت زیـر و رو شــده            دشتی از آه شـعله زنت زیر و رو شده

پیــراهــنی که بر بــدنـت بود کـنـده اند            پیراهنی که شد کـفـنـت زیر و رو شده

آمــدم جــان عمــو درک منــای تو کنم            خــویش را لایق دیدار خــدای تو کنــم

کـرده ام عـزم به جای پـدرم ای مـولا            جــان ناقــابل خود را به فــدای تو کنم

مادرم کرده به عشق تو کفن پوش مرا            که ز خون سرخ رخ کربـبـلای تو کنم

من که بهتر نِیَم از اکبر گـلـگون کفَنت            اذن جنگــم بده تا جـلـب رضای تو کنم

سیـزده سال نشستم به اُمیــدی که سرم            بر ســر نیــزه عـلـمــدار لــوای تو کنم

من یـتـیـمـم ز محبّت دل قــاسـم مشکن            چه شود گر که مَن سعی صفای تو کنم

رو سپیدم به بر فــاطمه کن جــان عمو            تا که در نزد پــدر حمد و ثنای تو کنم

بی تو در بین حــرم بانگ عــزا افتاده            وای قــاسم، عــوضِ وا عـطـشـا افتاده

چــاره ای كن كه نمــانند به رویِ دستم            عمــه ات از نفس و نـجـمـه ز پا افتاده

حـالت مــادر تـو زار شـده در خـیــمه            تا كه گیــسویِ تو در دستِ بــلا افـتاده

كار، كــارِ نظـر شــومِ حــرامی ها بود            اگــر این لالــۀ انـگــشـت نمــا افـتــاده

به دلــم مــاند عمــو نَه، كه بگویی بابا            لبت از زمــزمه و خـنـده چــرا افتاده؟

خیــز شــاید كـمـكِ لــرزش پــایم باشی            كــارم از رفتـن اكبــر به عصــا افتاده

لشگری قصد طواف تو رسید و رد شد            بدنی حــال در این سعــی و صفا افتاده

دست در زیــرِ تنت بــرده ام و میپرسم            بین این ســاقه چــرا این همه تا افتاده؟

شیشۀ عمــرِ من آرام نفس كِش بدجــور           استخــوان هایِ شكــسته به صدا افتــاده

ای ضریحِ حسنم، زود مُـشَـبَّك شده ای            در حــرم بــا تو دمِ واحــسنــا افــتــاده

آشنــا بـود آن صــدایِ آشنــایی که زدی            کربلا بیت الحسن شد با صدایی که زدی

خواهرم را بیشتر از هر کسی خوشحال کرد            بانگ إنّی قــاسم بن المجتـبـایی که زدی

لشکری را ریختی، آخر تنت را ریخـتند            کار دستت داد آخر ضربه هایی که زدی

استخوان سینه ات می گفت اینجایم عـمو            خوب شد پیدا شدی با دست و پایی که زدی

ذره ذره چــون علــیِّ اکبــرم میـبوسمت            این به جای بوسه هایِ بر عبایی که زدی

مُردن به زیر پـای تو أحلی من العسل            پرپـر شدن برای تو أحــلی من العسل

بی شک برای من پدری کرده ای؛ عمو            آن طعم بوسه های تو أحلی من العسل

آه ای عمو به شکل یتیمانه پر زدن …           با نیزه … تا خدای تو أحلی من العسل

من مثل مــادرت سپــر جــان حیــدرم            پهلــوی من فــدای تو أحلی من العسل

من مـی روم که از لـبۀ تیــغ بـگـذرم            من می روم بجای تو أحلی من العـسل

آیــیــنــۀ جــمــال خـداونــد ذوالــجــلال            !بـر عـارضت سـلام رســول و درود آل

ای مصطفی خصائل و ای مرتضی کمال            ای فــاطمی حقیقت و ای مجـتبی جــمال

ریـحــانــۀ امـام حــســن، ژالـۀ حــسیــن

در بــاغ سبــز کــرب‌ وبــلا لالۀ حسیـن

آیــیـــنــۀ جــــمــــال دل‌آرای پــنــج‌ تــن            پا تا به سر حسینی و ســر تا به پا حسن

در بین خــانــدان حســن شــمــع انجـمـن           گل‌ بوسه‌های یــوسف زهــرات پیــرهـن

باید کــمــال حُسن پــیمــبــر بخــوانـمـت

بــایــد عــلی اکــبـرِ دیـگــر بخــوانـمـت

جان هـا فـدات باد کـه در حجله‌گاه خون            ماه رخت ز خـون جبین گـشت لاله‌گـون

عـود و عبیر و سـوز دل و شعلــۀ درون            زخمت به جای لاله به تن از عدد فزون

جای حنا خضاب ز خون گشت پیکـرت

جای ستـاره سنگ فرو ریخت بر سرت

ازخون خضاب گشت تو را دست و موی و رو            کردنـد نیــزه‌ها به تنت جـمله ســر فــرو

آبی نــبـود تـا که از آن تـر کــنـی گــلــو            خــاتــم نــهـاد در دهـن تــشنـه‌ات عـمــو

خــاتم نه! بـلکه حــلــقـۀ دامــادی تو بود

این داسـتــان حـجـلگــه شـادی تــو بــود

مـاه رخـت بـه پـردۀ خــون در زوال شد            ســرو قـد حسیـن، خــمیـد و هــلال شــد

خون دلت به خصم حــرامی، حــلال شد            جــان داشتی هنـوز و تنت پــایــمال شـد

زیــر ســم سـتـور عــمـو را صـدا زدی

تا روی دست‌های عمو دست و پـا زدی

تا لاله گــون شود کـفـنــم بیـشتـر زدند            از قصد روی زخــم تنــم بیشتــر زدند

قبل از شروع ذکر رجز مشکـلی نبود            گفتــم که زادۀ حــسنــم بیــشتــر زدنـد

این ضربه ها تــلافی بـدر و حنین بود            گــفتــم علــی و بر دهنــم بیشتــر زدند

از جنس شیشه بود مگر استخـوان من            دیــدنـد خــوب می شکــنم بیـشتر زدند

می خـواستند از نظــر عـمق زخــم ها            پهلــو به فــاطمه بــزنم بیــشتــر زدنـد

دیــدند پا ز درد روی خــاک می کشم            در حــال دست و پا زدنـم بیشتـر زدند

زره انــدازه نشد پس کـفـنـش را دادنـد            کم ترین سهمیه از سهــم تنش را دادند

بی جهت نیست تماماً بغلش کرده حسین            بعد ده ســال دوبــاره حَسنش را دادنـد

قاسم انگار در آن حظه "انا الهو" شده بود            سر این "او" شدنش بود "من"ش را دادند

تا که حــرز حسنی هــمره قــاسم باشد            عمه ها تکـه ای از پیــرهـنش را دادند

داشت با ریـخـتــنش پای عمو کــم شد            چه قــدر خوب زکــات بدنش را دادند

گفت یعقوب: تن یــوسف من را بدهید            گفت یعـقــوب: ولی پیـرهنش را دادند

شور و شوقم را ببین، یاور نمی خواهی عمو؟            اکبری یک ذره کوچکتر نمی خواهی عمو؟

تاب دوریِ مرا اینجــا دل پــاکـت نداشت            قاسمت را پیش خود آن ور نمی خواهی عمو؟

چهرۀ زهــرایی ام زیباست اما یک رجز            روز آخـر با دم حیــدر نمی خواهی عمو؟

شال بردوش وگریبان باز وصورت قرص ماه            در میان کربلا محشـر نمی خواهی عمو؟

وقت رفتن تو مگر با یاد زهـرا مــادرت            بر فراز نیزه هجده سر نمی خواهی عمو؟

پیکرم گرچه ضعیف است؛ لیک نسل حیدرم            یک فدایی این دم آخـر نمی خواهی عمو؟

یادگاری از حسن بودم گلی از باغ عشق            از برادر هدیه‌ای پرپر نمی خواهی عمو؟

اگر روز است قرص ماه پس چیست؟            اگر دریــاست دلو چــاه پس چیست؟

اگــر رزمنـده، خود و جــوشنش کو؟            عبــا و قــامت کــوتــاه پـس چیست؟

************

چنیــن که بـی قــراری وای بــر من            ســوار بــی مــهــاری وای بــر مـن

عــلی اکبــر که جوشن داشت آن شد            تو که جــوشــن نــداری وای بر من

************

خــدایــا این پــسر آیــینــۀ کـیـسـت؟            میــان خــاک این گـنـجـینــۀ کیست؟

صــدای خُــورد گــشــتــن آیــد امــا            صــدای استخــوان سیــنــۀ کیــست؟